Jarenlang heb ik Esther Jacobs verdedigd als de noodzakelijke luis in de goede doelenpels. Dat voelde als pissen tegen de wind in: het luchtte altijd op, maar het stonk ook wel verschrikkelijk. Ik bewonderde Jacobs om haar volstrekte gebrek aan zelfrelativering en tact. Het was alsof ik in de spiegel keek. Een ego te groot voor zelfs een hangar met 20 Boeings. En een aan masochisme grenzende verslaving om het Grote Onrecht te bestrijden. Is het verbazingwekkend dat Jacobs uit haar goede doelengraf is herrezen om - op de rug van de SP - haar kruistocht tegen het CBF als de As van het Kwaad weer te hervatten? Nee. Is het goed? Ook niet. Esther heeft haar houdbaarheidsdatum hoorbaar overschreden en klinkt als een pick-upnaald die zich gillend probeert vast te ploegen in een splinternieuwe cd. Wie gaat Esther vertellen dat transparantie intussen ontzéttend 2005 is? Zelfs de Transparant Prijs gaat al niet meer over transparantie. Gaap. En die centrale database voor goede doelen? Die is allang in de maak, notabene in samenwerking met het CIGD. Je weet wel: de organisatie die overbleef in de smeulende krater van Esthers feestelijk ontplofte Donateursvereniging. En nee, de SBF vertegenwoordigt nog niet de hele sector, geeuw. Werken we aan. En dat keurmerkengekruk, daar maakt Steven van Eijck binnenkort hoogstpersoonlijk een einde aan. In een verloren uurtje op een maandagmiddag. Vlak voor een broodje licht belegen kaas. Esther: ik herinner je het liefst als die leuke lastige, zij het licht autistische luis. Maar twee keer in dezelfde pels? Daar krijgt zelfs deze trouwe fan jeuk van op plekken waar de zon nooit schijnt. Lees je eigen onder positivisme instortende zelfhulpboek ‘Wat is jouw excuus?' en neem dit advies ter harte: move on sister!
Posts
