Krautsoorsing

Ik moet het met u even hebben over krautsoorsing. Niet te verwarren met krautsurtsjing: de zoektocht van Simon Wiesenthal naar nazigespuis. Of krautsurfing. Dat laatste doe je in de Efteling op een klamme zomerdag (‘Uw wachttijd voor de Droomvlucht vanaf hier is 17 uur’) of met de volkszanger Jan Smit (vanaf het hoofdpodium snel doorgeven boven de hoofden en dan backstage keihard in de biobak kieperen). Krautsoorsing is de veruit gemakzuchtigste en irritantste vorm van fondsenwerving. U vraagt uw gehele contactpersonenboekje in Outlook om geld te ‘investeren’ in een sympathiek project. Bij voorkeur een project ‘in de buurt’. Dit was de oogst in mijn mailbox van de afgelopen week: 1.Kinderboederij Gait wil een wipkippenparcours voor peuters van allochtonen met een motorische beperking (vanaf €10 euro een wipkip voor eigen gebruik); 2.Kunstenares en medium Jojanneke Vreugdenhil wil een purperen leeslintenmanifestatie in het plantsoen voor herintredende TBS’ers (adopteer voor €25 een handoplegging op een lichaamsdeel naar keuze); 3.Scoutinggroep A’dam Noord wil op Bevrijdingsdag een menselijke piramide van 30 meter hoog maken van uitgeprocedeerde asielzoekers (help meestapelen vanaf €10 p.p.); 4.Rotary Heemstede zoekt sponsoring voor een wereldfietsreis langs de Rivièra om straatarme en kansloze kinderen in Nepal oud-Hollandse bordspelen echt helemaal eigen te maken (‘alles welkom, vooral juten zakken’); 5. Mijn broer Lloyd wil op zijn balkon een vlindertuin tegen uitbuiting van arme koffieboeren in Guatemala of voor de nog op te richten Stichting Ereschuld Roemeense Platteland. Krautsoorsing? Ik rust mijn kaas.