Bijltjesdag

Na de oorlog blijkt iedereen in het verzet te hebben gezeten. Toch was 68 procent van het CDA-congres vorig jaar vóór samenwerking met de PVV. “Ja, maar die kun je niet zomaar wegzetten”, vond Henk Bleeker in Pauw & Witteman afgelopen dinsdag. O yes you can Henk! Dat wegzetten laten we doen door Ab Klink, Hannie van Leeuwen en Mauro. Bleeker gaat als eerste op de strontkar. Kijken of zijn jonge scharrel ‘m dan nog steeds zo lekker vindt ruiken. En dan Camiel Eurlings met zijn trillende lipje erbij. Camiel probeerde via de KLM te vluchten, maar hij is er gloeiend bij. En dan natuurlijk Ben Knapen. Ben heeft ook vre-se-lijk geleden onder de PVV! We moesten eens weten zeg. Net als Liesbeth Spies: ook al zo’n ernstig getraumatiseerd slachtoffer van de PVV. Liesbeth wil dan wel een boerka om, want anders wordt ze herkend op die kar. Liesbeths handje kan worden vastgehouden (of nee, dat mag niet met een boerka om) door de Houdini’s, een act van de heren Van Haersma en Buma. De enige geheelonthouders op het Binnenhof die accentloos met dubbele tong spreken. En nou we toch bezig zijn. Al die verzetshelden mogen worden aangevuld met de critici van Halbe Zijlstra die nu opeens vinden dat de cultuurvernietiging ook “positieve effecten” heeft. De watjes, knikknietjes en farizeeërs die eerst te hoop liepen tegen de cultuurslager en nu opeens zijn karbonaadjes zo zalig vinden. Het wordt dus nog een hele optocht van spijtoptanten, die hun strontkar graag weer ruim op tijd in de schuur hebben voor 12 september. Nieuwe ronde, nieuwe verzetshelden.

De Verefteling van Nederland

Antonio Manfredi, directeur van het museum voor hedendaagse kunst van Casoria bij Napels, is vorige week uit protest over de cultuurbezuinigingen begonnen met het verbranden van zijn kunstwerken. Hij volgt daarmee het voorbeeld van kapitein Schettino, die eerder dit jaar begon met de vernietiging van de Italiaanse Cruiseship-vloot door de Costa Concordia extreem slordig op de kust te parkeren. Deze Italiaanse trend van culturele zelfdestructie is intussen ook overgewaaid naar Nederland. De oprichting van het Blockbusterfonds door Joop van den Ende, gericht op culturele massa-attracties, betekent de definitieve Verefteling van onze cultuur. Musea voor urgente kunst worden gesloten en balletdansers worden omgeschoold plantsoenarbeiders. En u? U wordt verzocht binnenkort aan te sluiten bij een rij van zes miljoen lekkende Terlenka-bejaarden die zich willen vergapen aan het complete aquarel-oeuvre van Toon Hermans of de kleiknutsels van Bonnie St. Clair uit haar sherry-periode. Ons wachten gruwelen als ‘De wachttijd voor het grote Punnik Retrospectief van Linda de Mol bedraagt slechts vier dagen’. Nederland wordt één groot Kaatsheuvel met als hoofdattractie een mechanisch pratende Hollebolle Gijs. Zijn tekst? “Cultuur hier! Cultuur hier!”

Over brandend zand en liezenjeuk

Zaterdag geluisterd naar Argos? Wereld Kanker Onderzoek Fonds werd daar in 45 minuten luidruchtig aan het kruis genageld met behulp van maar liefst 5 anonieme klokkenluiders. De Amerikaanse oprichters zouden onder de ogen van een snurkend CBF een wereldwijd zelfsverrijkings-marketingvehikel in het leven hebben geroepen. Wat doe je in zo’n geval? Nadia Ameyah van WKOF was ervoor naar de VPRO-studio gekomen en kan wat mij betreft nu al de boeken in als het hoogtepunt in de cursus ‘Jezelf in de voet schieten. Een stappenplan voor geplande zelfmutilatie met een bazooka’. Nadia deed wat Mohammed Saïd al-Sahaf deed als minister van Informatie in Irak. Terwijl achter diens rug een bommentapijtje werd gelegd door Amerikaanse fighter jets, beweerde Mohammed met droge ogen dat alles helemaal onder controle was. Deze tactiek van categorische ontkenning hielp noch het huisstrijkje op de Titanic in 1912, noch premier Colijn vlak voor de inval van de Teutoonse horden in mei ’40, noch de honderdduizend Oranjemalloten bij de huldiging van die finale-loosers in 2010. Blote ontkenning maakt het zaakje alleen maar schrijnender, zoals zand in je zwembroek na een dag aan zee. Met Stichting Wereld Kanker Vereniging Onderzoek Fonds gaat het intussen misschien nog wel goed komen. Sinds zaterdag balanceert de organisatie weliswaar op 1 voet, maar met de kop diep in het zand is het zaakje weer aardig stabiel.

Regels zijn egels: Help Henk!

Ik heb al eens vaker gezegd: hoofdredacteur Venema kleurt zijn opinies altijd iets te tuttig binnen de lijntjes. Alleen met gepast geweld neem je een ezel. Neem nou deze week het geval-Kamp. Altijd een fan van geweest, van liberale Henk. Kwam je aan Henk, dan kwam je aan Mijn Kamp! Maar Tefal-Henk hapert. Hij moet een ongerijmdheid ter grootte van de Grand Canyon dichtlullen: illegale jongeren moeten wel onderwijs krijgen, maar mogen geen stage lopen. Het eerste valt onder de Universele Rechten van de Mens, het tweede onder onze minister van Sociale Zaken. Hoe krijgen we Henk uit de Kramp? Door consequent te zijn. Vanaf nu gelden voor Henk de volgende 10 regels-zijn-regels: 1.Henk mag wel een vliegticket kopen, maar alleen passagiers uitzwaaien op Pier 7; 2.Henk mag wel in de bibliotheek, maar niet lezen; 3.Henk mag wel naar de dokter, maar alleen in de wachtkamer; 4.Henk mag bij de slager wel een nummertje trekken, maar komt nooit aan de beurt; 5.Henk mag wel moppen vertellen, maar niet de clou; 6.Henk mag wel wat bestellen bij de Chinees, maar het nooit afhalen; 7.Henk mag wel een auto kopen, maar ‘m alleen duwen; 8.Henk mag met zijn kinderen wel naar Kaatsheuvel, maar niet naar de Efteling; 9.Henk mag wel naar het toilet, maar alleen voor kleine boodschappen; 10.Henk mag wel naar de kerk, maar moet vlak voor het hoogtepunt altijd aan verkeersongelukken met ernstig letsel denken. Geef het een weekje. Denk dat Henk het dan wel begrijpt.

Grotenhuis is heel fout bezig

Ik ben pislink op René Grotenhuis. De Cordaid-directeur heeft ons nu iets geflikt zeg. Jullie weten dat bij het pimpampetten in het Catshuis een miljardje van OS wordt afgeroomd. En wat doet die Grotenhuis? Die heeft lef. Die belt eerst Bill Gates en dicteert de rijkste en machtigste man ter aarde een brief op poten aan Wilders. En dan – Grotenhuis, wat ben jij fout bezig - doet hij hetzelfde met een hele stoet aan CDA-prominenten. Gelukkig functioneert de onafhankelijke pers in ons land. De Telegraaf onthulde die geniepige kuiperij van Grotenhuis. Keihard, maar eerlijk. Want beïnvloeding van onze volksvertegenwoordigers via de pers, dat is niet zoals we het in onze democratie geregeld hebben. Dus. Nou ja, in principe dan. Er zijn uitzonderingen voor De Telegraaf. Voor de autolobby bijvoorbeeld. Ok, maar behalve de autolobby… En de werkgeverslobby! Ja ja, die ook. Dus behalve de auto- en werkgeverslobby… En de antilinksekerkhobbylobby! Vanzelfsprekend, maar behalve de auto-, werkgevers- en antilinksekerkhobylobby… En de Cruyff-, wapenindustrie-, anti-euro-, anti-groen-, anti-PvdA en anti-Occupy-lobby. Zeker. Maar los daarvan, wat heeft Grotenhuis ooit voor ons eigen land gedaan met onze belastingcenten? Goed dat dit soort types kort gehouden worden in dit op drie na gelukkigste land ter wereld.

Hij is weer fiijn

De week werd gedomineerd door faits divers in buiten- en binnenland. Zo eisten de leden van de Kazachse schietploeg in Koeweit-Stad excuses wegens geschutter met hun volkslied. De organisatie had de verkeerde nationale hymne van het internet gehaald. De muziek was afkomstig uit de film Borat, het Kazachse alter ego van de Britse komiek Sacha Baron Cohen. In die rolprent worden de inwoners van de voormalige Russische deelrepubliek geroemd om hun overstelpende mestproductie en eersteklas kwaliteit hoeren. En verder werd bekend dat de Week van het Testament luister zal worden bijgezet door Aart Staartjes en Willeke Alberti. Uit onderzoek blijkt dat 73 procent van de Nederlanders denkt dat deze beide BN’ers reeds zijn overleden en dit zou het ‘geven met de koude hand’ aan goede doelen moeten bevorderen. En tot slot de nieuwe campagne van De Zonnebloem, waarin niet langer de meestentijds onverstaanbare volkszanger Danny de Munk te zien is maar uitsluitend weeïg in de camera kijkende duo’s. De Munk is door De Zonnebloem ambassadeur af sinds hij bij opnames van de laatste tv-spot bewust enkele te luid mekkerende berolstoelde bejaarden van de Henri Dunant zou hebben afgereden. Het voorspelbare commentaar van Danny: “krijg toch allemaal de klere”. En dat was goed te verstaan. Dat dan weer wel.

R.I.P.

Nood breekt wet en deugd. Natuurorganisaties moeten op zoek naar andere geldbronnen, nu landbouwstaatssecretaris Bleker de kraan heeft dichtgesoldeerd. Wat te denken van ‘natuurbegraafplaatsen’: honderd graven op een hectare levert al gauw anderhalve ton per hectare op. Briljant. Hij zal aanvankelijk wel tegenstribbelen, maar misschien kunnen we de staatssecretaris een jaartje laten proefliggen op de Hoge Veluwe? Zijn vriendinnetje mag er gratis naast. Of beter nog: zet die Bleker en zijn bijslaap rechtstandig in de grond, dan passen er meer in een hectare. Andere ideetjes om stevig te verdienen aan groen: alle kustbewoners belasting laten betalen voor eb en vloed (zonsopgang tot 2015 fiscaal vrijgesteld). Ook doen: boventallige ambtenaren laten composteren. Kansrijk: ecoducten verhuren aan trigger happy hobbyjagers. Rottumerplaat en Ameland: kunnen door Van der Valk vrij eenvoudig tot themapark omgebouwd worden. En last but not least: de Hedwigespolder tot aan Brussel onder water zetten en op kosten van de Belgen weer leegpompen. Zo worden natuurbeschermers projectontwikkelaars. En Nederland wordt één grote, slechts door vijfbaanssnelwegen doorsneden, begraafplaats. Dat kan alleen in een land waar een dode burger meer oplevert dan een levende staatssecretaris kan bezuinigen. DE BLEKERSTRAAT Natuur is voor tevredenen of legen. En dan: wat is natuur nog in dit land? Een begraafplaats, ter grootte van een land, Een heuvel met wat zerken ertegen.

The Entrepreneur Formerly Known As Artist

Halbe heeft geen geld meer en nu moet het orkest ‘cultureel ondernemer’ worden. Ook de beeldhouwer moet cultureel ondernemer worden. En de ballerina’s? Die ook! En de toneelspelers moeten ook cultureel gaan ondernemen. Het is feest! We gaan helemaal niet bezuinigen, we gaan allemaal cultureel ondernemen! Hoera! Net als vroeger! Vroeger was elke kunstenaar cultureel ondernemer en toen hoorde je ze toch ook niet janken? Toch? Nou. Nou. Om eerlijk te zijn. Eigenlijk wel een beetje dus. Neem Rembrandt. Van Rijn was een uitermate beroerde culturele ondernemer. Misschien wel de beroerdste van allemaal. Liet de hele santenkraam failliet gaan. De bakker, de groenteboer en de waard: kregen allemaal hun centjes niet. Kon Rembrandt een houtje schilderen? Dacht het toch wel. Wat was er gebeurd als Rembrandt zijn leven lang een echte mecenas had gehad? Nou, dan had het Rijksmuseum er waarschijnlijk nog een vleugeltje bij moeten bouwen. Kunst & ondernemen is een warme drol die als feestgebak wordt geserveerd door kooplui en dominees die u morgen fluitend belasting laten betalen voor het opgaan van de zon. Cultuur als luxe. Het is een keuze, maar niet de mijne. Ik betaal liever mee aan een handophoudende, rondhoererende, ongewassen, zakverterende, spilzuchtige, onmogelijke maar briljant schilderende Rembrandt, dan aan de uitkering van Halbes nieuwe legioen culturele ondernemers.

Doutzen of het Groot Insectenboek

Verschillende nieuwsmedia waaronder Editie NL maakten hun kijkers wijs dat het Nederlandse topmodel Doutzen Kroes poedelnaakt te zien was in een promotiefilmpje van het Wereld Natuur Fonds. Toen WNF het filmpje op zijn website plaatste, smolten alle webservers en zat het hoofdkantoor in Zeist twee dagen zonder groene stroom. Miljoenen natuurliefhebbers dropen teleurgesteld af toen het een promotiestunt bleek. Duh. Dit roept de vraag op wie nu het meest hypocriet is: al die mannen die even naar boven moesten om op de pc te checken of de donatie naar WNF wel in orde was (“Schat ik ben zo terug, zet jij vast koffie”) of het WNF zelf. Met gewillige bonobo’s die zich compleet laten uitwonen; chimpansees die neuspeuterend drie uur non-stop het hele erge doen of ongegeneerd gangbangende dwergpinguïns heeft deze natuurorganisatie geen enkele moeite. Of een bizon met een opgewonden mannelijkheid waar een volwassen gorilla aan kan turnen in 3D? Geen krimp. Zet er een zalvende EO-commentaarstem onder en het is ‘natuur’. Maar als Kroes een keer uit de bloes moet voor het goede doel – en is dat nou te veel gevraagd voor een stervende planeet?- laten ze het in Zeist ernstig afweten. Des te kwalijker omdat Kroes het enige supermodel is dat niet sprekend lijkt op een Holocaustslachtoffer. Of een wandelende tak. En ja, die aflevering hadden we al gezien.

Witte doek-filantropie

Afrika is ‘hot’ bij filmsterren, schrijft het Amerikaanse nieuwsmagazine Mother Jones. De redactie van het blad stelde een kaart samen waarop te zien is hoe de beroemdheden Afrika onderling verdeeld hebben en hoe de sterren hun sporen hebben getrokken op het Afrikaanse continent. Zo voerden Oprah en Madonna een bloedige strijd om Zuid-Afrika. Beiden wilden de kindersterfte of zoiets in dat land terugdringen, maar geraakten in een ouderwetse catfight waarin twee weeskinderen geplet werden en het leven lieten. Uiteindelijk kocht Oprah het gehele land van de ANC en annexeerde Madonna fluks Malawi. Daar had echter Ben Affleck lucht van gekregen. Een woeste stofwolkrace tussen twee konvooien Landrovers naar de hoofdstad Lilongwe voerde dwars door drie vluchtelingenkampen, een door Zeta Jones illegaal gestichte kinderspeelplaats en het pas geopende streekziekenhuis van drie nonnen uit Sint Oedenrode. Commentaar Affleck op de aldus ontstane verkeersgenocide: “Stond niet op de TomTom. Dus.” Voor de Sahel-landen hebben zich nog geen gegadigden gemeld. Angelina Jolie voorziet ernstige problemen met haar huid; Leonardo di Caprio vindt dat er te weinig betaalzenders zijn; Jim Carrey houdt alleen van landen met opgewekte mensen; Cameron Diaz vindt het gebrek aan water een te groot nadeel en Jennifer Aniston verklaarde zich in deze contreien al gauw “te dik” te vinden. Intussen groeit lokaal het verzet tegen de filmsterrenfilantropie. De populairste Hollywood-productie op het continent? Out of Africa!

Ons geld gala (2)

Nog 1x dat gala, en dan hou ik d'r over op. Het moet nog uitgewerkt worden, maar dit is het plan dat ik heb ingediend bij Jan Kees de Jager als ‘droomproject': Alle door de Nederlandse overheid gesubsidieerde non profits, waaronder vrijwel de gehele filantropiesector, worden verzocht om op 1 juni hun bestuursvoorzitter af te vaardigen. De 47.328 voorzitters uit onderwijs, cultuur, zorg, welzijn en charitas worden verwacht in de aan elkaar geschakelde Beatrix-, Irene- en Margriethallen. Tijdens een wervelende, drie weken durend, door het gehele kabinet gepresenteerd ‘Ons Geld Gala', mogen alle organisaties één voor één een gesloten blauwe envelop onder hun stoel openen. Daarna dient ‘s lands grootste donateur, de Nederlandse belastingbetaler, publiekelijk te worden bedankt. De voorzitters dienen daartoe op de knieën te gaan voor een vijftien meter hoge beeldengroep van een modaal huisgezin, bestaande uit een huisvrouw met een halfvolle Aldi-boodschappentas, twee buitengemeen ongeïnteresseerd kijkende kutkinderen, een onbestemde man met een nepleren aktetas en een schurftige teckel. De show zal worden geproduceerd door het Voice of Holland-team. De financiering is zo goed als rond. Ik verwacht elk moment dat mijn subsidie-aanvraag wordt goedgekeurd.

Lekker gek geld gala

The devil is in the details. Bovenaan de top 50 van Amerikaanse grootgevers in 2011 staat Margaret A. Cargill, die door de Chronicle of Philanthropy wordt omschreven als "een mediaschuwe erfgename die zes miljard dollar stak in twee fondsen ter ondersteuning van kunst, milieu, rampenbestrijding en andere doelen." Feest en voedsel mijner verbeelding! Daar staat ze: Margareth Anne, een weduwe met een licht spraakgebrek, tikkie rechts in het autisme-spectrum, met een onwelriekende, valse Yorkshire terriër trouw aan haar zijde. Tot haar klotsende oksels in het biologische wapenhandelfortuin van meneer Cargill. Samen met haar notaris houdt Margareth Anne een Goed Geld Gala, waarbij de Postcodeloterij verbleekt tot een dorpsbingo met een Tefal wafelijzer als hoofdprijs. De hand van de notaris trilt. "Schrijf maar op", zegt mevrouw Margareth A. Cargill aanzienlijk mediaschuwer dan de Postcodeloterij: "Een miljard naar de kunst-, milieu- en rampenbestrijding. En de rest naar... naar andere doelen." En zo schaatst Margareth Anne in één klap over het wetenschappelijke windwak van een supertrio Amerikaanse economen: die komen met academisch ‘bewijs' dat mensen aan goede doelen louter onder sociale druk geven en niet uit puur altruïsme. Het liefst duwen we de collectant door de takkenshredder, maar dat geeft te veel gedoe, beweren de economen. Stierenstront dus. Margareth Anne bewijst dat niet alleen sociale druk een belangrijk geefmotief is, maar ook elke vorm onbaatzuchtige ontoerekeningsvatbaarheid.