In een nivelleren tuigje

Nivelleren is géén werkwoord. Overal waar genivelleerd wordt, stopt namelijk acuut al het werk. Wordt er veel genivelleerd in de filantropie? Er zijn wel verwoede pogingen. Herman Code Wijffels bijvoorbeeld, of het Centraal Bureau Fondsenderving: allebei grote nivelleerders. Die willen de salarissen couperen tot maximaal de liefdewerk oud papiernorm. Elk doel moet een Unox-worst worden in plaats van zo’n zelfgerookte jongen van de slager om de hoek. Waarom in hemelsnaam? Uit angst voor de donateurs! ‘Het’ zou aan de donateurs niet uit te leggen zijn. Maar dat is de kolder gekroond. Is er eindelijk een sector waar de biodiversiteit leidt tot vrijheid, levensvreugde en diepe vervulling, moet er weer geunoxt worden. Uit druipende angst voor het gevende proletariaat. In een land waar het ideaal van de middelmaat excelleert. Een ideaal dat is samengebald in premier Samsoms psychosexuele obsessie. Waarvoor een naam is: nivellatio. Dat is de obsessieve drang om de top van andersmans salaris af te pipetteren. En er, tijdens deze daad, een ander, met de voornaam Hans, hangend in een nivelleren tuigje, naar te laten kijken, die er steeds “het is feest!” bij roept. Onze lieve heer heeft vreemde kostgangers.