Mars is nuts

Trivialiteiten opschalen tot hysterische catastrofes: we beginnen er steeds beter in te worden. Overal lijken paarden in te zitten: auto’s, de gehaktballetjes van Ikea, Troje. Het wachten is op de eerste visboer die opbiecht dat hij Anky’s Bonfire verkoopt als Hollandse Nieuwe. Niets is meer wat het lijkt in deze wereld. Vlees komt te paard en gaat te voet verder als varken of rund. Sleuren aan een dood paard blijkt verrassend lucratief. Briljante timing dus van Oxfam Novib, dat midden in de sleepvlees-hype de voedselmultinationals tegen het duurzame licht hield. De uitkomst laat zich raden: allemaal gezakt als een baksteen. En een voorlichtingsmevrouw van Mars mocht op de radio uitleggen waarom het met de duurzaamheid in de cacao nog niet wil vlotten. “Die cacaoboeren wonen geïsoleerd en zijn moeilijk te bereiken”, probeerde het Marsvrouwtje. ‘Geïsoleerd?’ Toch niet zó geïsoleerd dat Mars die keuterboertjes aardig weet te traceren op de Andeshellingen om ze vervolgens voor een schijtprijs hun cacaobonen af te troggelen. “Wij willen zelf ook graag duurzaam worden, anders bestaan we over tien jaar niet meer”, kwetterde ons marsreepje nog quasi-zorgelijk met zo’n zelfgebreid MVO-stemmetje. Ach, schei toch uit en hou toch op. Zoiets gelooft toch niemand meer! Als de laatste cacaoboon wordt geplukt is er vast wel een ander bruin goedje dat voor chocola gesleten kan worden. Neutronenkorrels bijvoorbeeld, die de heren Jacobse en Van Es van de Tegenpartij, ooit gloedvol aanprezen om de tuin van mevrouw ‘winteklah’ te maken.