Ik krijg van mijn bank de laatste tijd opvallend veel dreigbrieven over de nieuwe IBANs. Dat zullen wel weer creditcardzwendelaars zijn die u in klukluktaal van uw dure euro’s af helpen: “Ik is die minister van finance van Togo en u een bizondere aanbieding gedoen word, want $120.000.0000 tijdelijk op uw rekening gestort hebbende gedoend was en u aanbetaling moet, dus klik deze url.” Dat werk.
“Nee”, zei mijn broer Lloyd, “dat zijn die nieuwe lange rekeningnummers. Dat schijnt gemakkelijker te zijn.”
Zulke evident interne tegenstrijdigheden hebben op mij hetzelfde effect als het heftig shaken van een nieuwe colafles.
“Je kunt aan het nummer van alles aflezen. Zo wordt GIRO 555 voortaan IBAN NL05 5555 555 555 555 555 555 00. Reuze handig”, aldus de onverstoorbaar doorschuddende Lloyd.
Maar het dopje komt los.
“Handig, in godsnaam voor wie Lloyd? Wat denk je, dat ik straks met een creditcard ter grootte van een billboard op zak over straat moet omdat die kontbanken en eurofielen er dan dat hele nieuwe nummer op kwijt kunnen? Terwijl alle kredieten en betalingstermijnen worden ingekort, moet mijn blinde opoe bij de volgende tsunami een tientje overmaken naar een rekeningnummer ter grootte van het begrotingstekort van de VS?”
“Jij bent tegen Europa”, concludeerde Lloyd. “Jij bent eigenlijk net als Geert Wilders: eigen rekeningnummer eerst. De IBAN is gewoon de nieuwe moslim.”
Lloyd mag intussen weer vast voedsel. En ik? “I ban. Yes, as long as I can.”