Ik heb het even helemaal gehad met die transparantie. We weten het nou wel. Esther Jacobs van de Donateursvereniging wil goede doelen steeds voorbij de “trust me-fase” helpen, maar ik krijg het beeld van een ernstig tegenstribbelend oud vrouwtje dat met geweld door akela Jacobs naar de overkant van de straat wordt gesleurd. “Ik wilde helemaal niet oversteken”, zegt dat vrouwtje half huilend. Maar Jacobs weet van geen ophouden: “Aanpakken dat looprek ouwe, we moeten ook nog naar tell me, en uiteindelijk zelfs naar show me.”Dat laatste lijkt me een goede aansporing voor deelnemers aan een wet t-shirt competition, maar wat moeten goede doelen ermee? En erger nog: donateurs? Het kost pakken tijd om al die politiek correcte jaarverslagen te maken en door te ploeteren. En op verhalen over wat er niet goed is gegaan, zitten donateurs al helemáál niet te wachten. Dit is wat de nieuwe donateur wil: goede doelen weer op hun woord geloven. Dus: gewoon afstorten in de collectebus of gireren. En geen plaatjes van kinderen met vieze vliegies.
(Deze column verscheen eerder in FM – 2006)
Posts
