The Entrepreneur Formerly Known As Artist

Halbe heeft geen geld meer en nu moet het orkest ‘cultureel ondernemer’ worden. Ook de beeldhouwer moet cultureel ondernemer worden. En de ballerina’s? Die ook! En de toneelspelers moeten ook cultureel gaan ondernemen. Het is feest! We gaan helemaal niet bezuinigen, we gaan allemaal cultureel ondernemen! Hoera! Net als vroeger! Vroeger was elke kunstenaar cultureel ondernemer en toen hoorde je ze toch ook niet janken? Toch? Nou. Nou. Om eerlijk te zijn. Eigenlijk wel een beetje dus. Neem Rembrandt. Van Rijn was een uitermate beroerde culturele ondernemer. Misschien wel de beroerdste van allemaal. Liet de hele santenkraam failliet gaan. De bakker, de groenteboer en de waard: kregen allemaal hun centjes niet. Kon Rembrandt een houtje schilderen? Dacht het toch wel. Wat was er gebeurd als Rembrandt zijn leven lang een echte mecenas had gehad? Nou, dan had het Rijksmuseum er waarschijnlijk nog een vleugeltje bij moeten bouwen. Kunst & ondernemen is een warme drol die als feestgebak wordt geserveerd door kooplui en dominees die u morgen fluitend belasting laten betalen voor het opgaan van de zon. Cultuur als luxe. Het is een keuze, maar niet de mijne. Ik betaal liever mee aan een handophoudende, rondhoererende, ongewassen, zakverterende, spilzuchtige, onmogelijke maar briljant schilderende Rembrandt, dan aan de uitkering van Halbes nieuwe legioen culturele ondernemers.