Over brandend zand en liezenjeuk

Zaterdag geluisterd naar Argos? Wereld Kanker Onderzoek Fonds werd daar in 45 minuten luidruchtig aan het kruis genageld met behulp van maar liefst 5 anonieme klokkenluiders. De Amerikaanse oprichters zouden onder de ogen van een snurkend CBF een wereldwijd zelfsverrijkings-marketingvehikel in het leven hebben geroepen. Wat doe je in zo’n geval? Nadia Ameyah van WKOF was ervoor naar de VPRO-studio gekomen en kan wat mij betreft nu al de boeken in als het hoogtepunt in de cursus ‘Jezelf in de voet schieten. Een stappenplan voor geplande zelfmutilatie met een bazooka’. Nadia deed wat Mohammed Saïd al-Sahaf deed als minister van Informatie in Irak. Terwijl achter diens rug een bommentapijtje werd gelegd door Amerikaanse fighter jets, beweerde Mohammed met droge ogen dat alles helemaal onder controle was. Deze tactiek van categorische ontkenning hielp noch het huisstrijkje op de Titanic in 1912, noch premier Colijn vlak voor de inval van de Teutoonse horden in mei ’40, noch de honderdduizend Oranjemalloten bij de huldiging van die finale-loosers in 2010. Blote ontkenning maakt het zaakje alleen maar schrijnender, zoals zand in je zwembroek na een dag aan zee. Met Stichting Wereld Kanker Vereniging Onderzoek Fonds gaat het intussen misschien nog wel goed komen. Sinds zaterdag balanceert de organisatie weliswaar op 1 voet, maar met de kop diep in het zand is het zaakje weer aardig stabiel.