Keurig geven is geen geven

Kun je een natuurramp ‘liken’? Ja dat kan, en dat kan ook nog een duur geintje worden. Hoe ‘like-able’ was de Filipijnse orkaanramp? Willy Theo Wortel Schuyt noemde de opbrengst met gemiddeld 1 gedoneerde euro per Nederlander ‘keurig’. Dat heet een understatement. Dat is van de Josti Band zeggen dat ze zo vreselijk hun best doen, maar met muziek heeft het hoegenaamd niets te maken. Het probleem schijnt te zitten in het ontbreken van prikkelende beelden. Kijk een live tsunami met Kerstmis, dat was een nieuwtje. Een eenzame man met een surfplank verstijfd voor een golf van 50 meter hoog, daar leg je je kalkoen wel even voor opzij. Maar een orkaan? Na de film Twister is het door het luchtruim suizen van huizen, koeien, bussen en Filipino’s helaas - gaap - niet opwindend genoeg. Pech voor de Filipijnen dat wij net zelf ook al waren getroffen door een vreselijke Noordzee-taifoon, waarbij zeker drie prullenbakken waren omgewaaid. Nee, om weer gul te geven is iets nieuws en mediagenieks nodig. Een meteoriet op Geert Wilders en aanvullend zijn ontvoering door buitenaardse intelligentie. Of de hele provincie Groningen die in een kuil bij Slochteren glijdt. En dan gaan we daar minstens zo spectaculair geld voor ophalen: met de bakfiets 6x de Mount Everest op, zonder zuurstof. Kijk dat is tv. Daar geven we gul en vooral niet keurig door.

Een vreemd setje

Er zijn nieuwskoppen die mij mateloos intrigeren. Deze: ‘MeesPierson biedt crowdfunding voor religieuze instellingen’. Dan zit Schuringa met veel vragen: een private bank die een kerk adviseert over crowdfunding? Dan weet je dat water toch kan branden. Kerken zijn juist zo succesvol geworden door hun peilloze kennis van crowdfunding. De kerk van Rome is er groot & rijk door geworden en heeft zelfs een eigen bancaire witwasserette in Vaticaanstad. Het succes is altijd gebaseerd geweest op één simpel principe: angst. Gillende angst. Om te branden als een fakkel in de hel van pastoor of Calvijn. Niet even, maar in een oneindige Jeroen Bosch-barbecue. Dat principe is later door goede doelen overgenomen. U moet geven, anders: rolt de laatste panda om; verandert het Amazonegebied in hardhouten tuinmeubilair; bent u straks te dement om te geven en ligt het Noorzeestrand binnenkort bij Enschede. Maar de kerken zijn van hun geloof beroofd en hebben nu hulp nodig bij hun massafinanciering. En die gaan ze krijgen van… een anti-massabank die juist groot is geworden door zich alleen te richten op de heppie fjoe. ‘Maar Schuringa, dat is juist out of the box-denken!’ Ja, dat is de paus die live op tv een Durex om zijn heilige klok- en hamerspel trekt ook. Maar ik blijf het wel een raar verhaal vinden.

Het vermeugensfonds

De mensen vragen mij vaak: Schuringa, wat is eigenlijk een vermogensfonds? Er zijn twee soorten. De eerste soort is de oudste. Jonckheer Naaigaren Tot Steeckpenning heeft iets te veel aan en in zijn dienstmeisjes gezeten en besluit, daartoe aangezet door de dominee, op zijn sterfbed in 1653 een familiefonds op te richten voor Protestantse Gevallen Weduwen. Dat fonds komt sinds 1653 jaarlijks bij elkaar in een eikenhouten dorpscafé om te concluderen dat zich geen Weduwen hebben gemeld die aan de bestemmingscriteria van het familiefonds voldoen. Het PGW beheert derhalve stilletjes zo’n 50 miljoen, fiscaalluw sudderende euro’s. Het tweede type fonds is in 2012 opgericht door een retehandige IT-jongen die heeft gecasht op een Martkplaatsachtige retro-MS-DOS App binnen een lookalike-Facebook-LinkedIn-platformig iets en beheert een slordige 100 miljoen. De bestemming van de beleggingswinst reflecteert de even willekeurige als krankzinnige interesses van de oprichter: conservering van prehistorische kleicondooms uit Malawi, de grote Oldenzaal-Malariavrij-Actie, antikindermisbruikcirkels in Vlagtwedde, tsunami early warning-projecten en Poederwater op zonnecellen in Burundi, een Durf te dromen waterfietsproject voor ADHD-kinderen die zijn uitgezwommen met dolfijnen en het Gucci Tassenmuseum voor de echtgenote van de oprichter. Tot zover de cursus Vermogensfondsen. Volgende week: Transgender fondsen: hybride fondsen die maar niet kunnen kiezen.

Naaien of genaaid worden

Graag bespreek ik met u twee berichten uit de filantropie die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben. Allereerst: het aantal deelnemers aan de komende Alpe d’HuZes. Dat is gehalveerd. Het tweede: de Scientology-kerk blijkt volgens een gerechtelijke uitspraak toch als een ANBI te moeten worden aangemerkt. Wat is het verband? Dat niemand meer weet wie de echte schurken zijn. Declareer je legaal twee ton om honderd miljoen euro op te halen om kankerpatiënten te helpen, dan gaat je hart eruit en wordt het laag op je rug gehangen zodat de bloedhonden er goed bij kunnen. Verkanker je daarentegen decennia lang de complete levens van naïeve zielzoekers door ze niet alleen hun persoonlijkheid, maar ook vele miljoenen euro’s afhandig te maken, dan word je vrijgesteld van schenkingsbelasting door onze Belastingdienst. Hoe kan het dat Coen van Veenendaal over vijf jaar als enige nog zes keer de Alpe oprijdt met de roestige Gazelle van zijn opa, terwijl de volgelingen van L. Ron Hubbard ongestraft kunnen doorgaan met het binnentikken van miljoenen op kosten van de Nederlandse belastingbetaler? Ik zal het u zeggen. Op bedrog en domheid staat een grotere prijs dan op waarachtige mensenliefde. To BE or to ANBI? Voor mij staat het register vanaf nu voor: Anderen Naaien Blijft Interessant.

Herman Twijffels

Ik dacht even dat ik het niet goed gehoord had, maar ik heb dat filmpje van Filanthropium TV nu 5x afgespeeld en hij blijft het maar zeggen. Herman Wijffels, de nieuwe voorzitter van de Transparant Prijs, pleit voor een... filantropieconvenant. Dat er al is. Al twee jaar, Herman. Snurkie, snurkie. Hallo. Herman! Even naar Schoonenberg voor een gehoortestje of een Alzheimer-check bij Gea Broekema graag voordat je komt met: een 25% plafond aan fondsenwerving (een CBF-hobby waar we juist wanhopig vanaf willen); een Donateursvereniging (reeds bezweken onder het ego van Esther Jacobs); een nieuw keurmerk (we hebben er al zeven, graag achter aansluiten bij Vrije Uitloop Goede Doelen Keurmerk); een code voor goed bestuur (had je zelf al bedacht, zie Alzheimercheck); een voorzitter van de VFI die langer dan twee weekeinden blijft zitten (ze proberen nu een ex-Natuurmonument); een anti-strijkstokbeleid (al bedacht door Coen van Veenendaal, maar geen succes); een loterij voor goede doelen (ideetje waarop de heer Poelmann reeds is binnengelopen); een prijs voor het beste jaarverslag (zie code voor goed bestuur); een gouden eeuw van de filantropie (alleen zichtbaar voor het medium Theo Schuyt); afschaffing van de schenkingsbelasting (al gedaan door Johan Cruyff); huis-aan-huis-collectes (straks alleen nog in Urk); een columnist met een papieren zak over zijn hoofd.

Heeft u al besloten?

Moet je het worden, of juist niet? Het is bepaald geen gemakkelijke beslissing. Het gaat tenslotte om het afstaan van het kostbaarste dat een mens bezit. Velen hebben deze beslissing gelukkig al wel genomen en hun keuze vastgelegd in een speciaal document. Dat geeft ook veel duidelijkheid voor de familie en nabestaanden. Toch zijn er ook mensen die de beslissing nog niet hebben genomen. Ze zijn vooral bang door allerlei indianenverhalen. Vragen die veel gesteld worden, gaan over ‘de bus’ die op een dag aan je deur komt, maar ook over wat er precies gebeurt als je eenmaal het dierbaarste hebt afgestaan. Lees daarom het persoonlijke verhaal van Bart, Adri of Gosse en kijk ook de filmpjes die precies beschrijven wat er allemaal met uw kostbare donatie gebeurt. Het is verder ook belangrijk om thuis in het gezin, of met je partner, te praten over je donatie. Op die manier weet je van elkaar wat je zou willen zowel tijdens uw leven als na uw overlijden. Is er namelijk in ons register geen keuze bekend van een overledene, dan moeten de nabestaanden later beslissen. We hopen dat met deze informatie antwoord wordt gegeven op veel vragen die er misschien nog zijn. En dat nog meer mensen hun keuze laten vastleggen. Heb jij al een keuze gemaakt en wil je je laten registreren als donateur van een goed doel? Lees daar meer over bij www.ikwilmeregistrerenalsdonateur.nl

Zwartetten

Ook Schuringa kan niet heen om hét woord van de week. Willy noemde het in de troonrede en het is sindsdien niet meer weg te branden uit de media. Met de introductie van dat woord nemen we namelijk voorgoed afscheid van onze verzorgingsstaat. Dat woord is dé hype van het moment: de constipatiemaatschappij! De constipatiemaatschappij is een samenleving waarin iedereen zijn keutel weer intrekt. Alles raakt verstopt. Niemand wil nog participeren. En zo houden we collectief onze boodschap op. Terwijl de druk wordt opgevoerd en in afwachting van een Nationaal Laxeermoment, bekwamen wij ons in het zwartetten: ‘Mag ik van de fondsen die minder dan 80 procent besteden aan onderzoek KWF?’ ‘Goed, maar mag ik dan van de fondsen die helemaal niets besteden aan onderzoek WKOF?’ ‘Ok, maar dan wil ik graag van de toezichthouders die de bestedingen niet controleren het CBF’. ‘Maar dan wil ik in ruil graag, van de Keurmerken met maar drie keurmerkhouders, het KGB’. ‘Zwartet!’

ChariLeaks

Klokkenluiden is een internationale sport geworden die binnenkort door het IOC wordt toegelaten. Koorknaap Eurlings schijnt er al voor te lobbyen. Je hebt er een stevige greep voor nodig, lange adem en een eigen agenda. Kennis van de klepel is niet noodzakelijk. Je moet eigenlijk alleen weten waar de klok hangt. En dan gaan! Klokkenluiden wordt tegenwoordig goed gefaciliteerd. Je hebt allerlei sites waar je kunt lekken. Dat zijn digitale afwerkplekken waar je verbaal kunt druppelen zonder TenaLady. Een soort ‘Incontinentie Anonymous’. Naast WikiLeaks hebben wij sinds kort in Nederland ook PubLeaks, een naam die vooral associaties oproept met een biechtstoel voor mannen met een nat kroegkruis. Maar dit terzijde. Echt nieuw is de portal ‘ChariLeaks’ (www.charileaks.nl) waar u anoniem zielige zakkenvullers, stroperige strijkstokstaartjes, pedante plucheklevers, knullige kruimeldiefjes, frivole fiscusnaaiers, corrupte collectebuslegers, jubelende jaarrekening-romanciers, gisse girograaiers en akelige alpenzwendelaars kunt aangeven. Of gewoon een collega van wie u het smoelwerk niet aanstaat. De nieuwe site wordt wegens geldgebrek nog niet bemand, maar er gaan geruchten dat CBF-directeur Adri Kemps na werktijd geheel vrijwillig met twee valse Mechelse herders op pad gaat. En als die beesten in je broek hangen, valt er nog weinig te klokkenluiden, kan ik u verzekeren. Het zijn nog de enige twee in de sector die precies weten waar de klepel hangt.

Wie is @mr_gordongekko?

Goedemorgen lieve luisteraars. In de serie Twinkelende Tweets rondom de gevallen held Coen van Veenendaal (@coen66) aflevering 2. Vandaag behandel ik met u de tweet van @mr_gordongekko, die hij eind vorige week deelde met zijn 351 volgers. De tekst luidt als volgt: @coen66 dankzij jou ‘foutje’ en twijfel tot terugbetalen erg veel woningen aangedaan voorniets mensen twijfelen en zijn boos Deze tweet is mooi door de dadaïstische opvatting over spelling en interpunctie. Hieruit mogen wij opmaken dat meester gekko nimmer de rechtenbul heeft verworven of zelfs het getuigschrift uit het lager onderwijs, maar toch spreekt uit zijn verzuchting een soort rauwe poëzie. Waarschijnlijk is meester gekko een van de vele KWF-collectanten die vorige week met de bus op pad gingen. ‘Erg veel woningen aangedaan’ is multi-interpretabel. Keuze A: veel huishoudens zijn door het bezoek van de meester ronduit ontroerd (‘Jezus gekko, jij hier? Gekki!’). Of keuze B: meester gekko heeft door het KWF een te grote vinexwijk toegewezen gekregen en zich het leplazerus gelopen. Meester gekko heeft dat gedaan ‘voorniets’: dus geheel onbetaald. Mooi: de vrijwilliger op een sokkel in éénaanelkaargekleidwoord! ‘Mensen twijfelen en zijn boos’ is dan een superieure uitsmijter: waar Coen van Veenendaal in 8 jaar 100 miljoen euro heeft opgehaald voor de kankerbestrijding, is meester gekko met een lege bus en een tong vol blaren weer thuisgekomen. Wow: die antithese hakt erin. In 140 tekens de complexe zaak rond @Coen66 zo te verwoorden? Je moet het maar kunnen.

Wie is Mike Salmoni?

Die vraag houdt mij al de hele week bezig. Over de affaire Coen van Veenendaal/Alpe d’HuZes is al heel veel gezegd, maar Mike Salmoni leverde vorige week een heel origineel aandeel aan de discussie. Zie zijn onderstaande tweet. Laten we die even analyseren, want Mike brengt het debat naar dimensies, die zelfs voor mij nog onbekend waren. Allereerst dit: Mike heeft geen geduldige natuur. Hij wil graag dat ‘@Coen66’ (Coen van Veenendaal) reageert op zijn eerdere tweets, maar @Coen66 had het waarschijnlijk even te druk. Dat verklaart Mike’s hartenkreet: ‘Reageer eens KANKERgek!!’ Goed is hier het gebruik van hoofdletters, zodat alle volgers van Mike weten dat het hier een levensbedreigende ziekte betreft. De uitroeptekens vertegenwoordigen m.i. niet alleen Mike’s existentiële ongeduld, maar accentueren ook de urgentie. Dan volgt een kernpassage: ‘Hoop dat je zsm net zo’n pijnlijke dood sterft als alle kankerslachtoffers bij elkaar!!’ Behalve de dubbele uitroeptekens en het ‘zsm’ als Leitmotiv voor het ongeduld, is hier sprake van de stijlfiguur ‘hyperbool’. De retorische overdrijving. De vraag is hier echter of Mike alle ooit geleefd hebbende kankerslachtoffers bedoelt, of alleen de huidige nog levende met een slechte diagnose. De richting is hier echter duidelijk: Mike Salmoni probeert vooral de intensiteit van de gewenste pijn extra te benadrukken. Tot slot is er de hashtag. ‘#oplichter’ suggereert dat Mike niet helemaal overtuigd is van de goede bedoelingen van @Coen66. Daarmee creëert hij in zijn bijdrage een ‘open einde-structuur’, die – heel mooi – weer nieuwe vragen oproept en het debat voedt. Al met al een inzichtgevende bijdrage van Mike Salmoni. In 140 tekens de complexe zaak rond @Coen66 zo te verwoorden? Je moet het maar kunnen.

De derde wereld is zo ondankbaar

Het inzamelen van tweedehands brillen voor ontwikkelingslanden moet volgens hulporganisatie Light for the World sterk worden ontraden. Pff. Het merendeel van de brillen belandt namelijk na aankomst vrijwel direct in de glasbak. Ondankbaarheid heeft een nieuwe naam. De filantropie van onze brillenboeren begint al hier. Zij bieden u gratis monturen aan. Gratis! En dat terwijl ze die monturen laten maken in ontwikkelingslanden en daar zorgen voor een prachtig stukje werkgelegenheid. Onder rustieke afdakjes in Sri Lanka en Bangladesh worden uw monturen in elkaar gezet door Fatima (9) en haar jongere zusjes, die anders veroordeeld waren tot een doelloze hangjongerejeugd. De goedheid gaat nog verder: uw oude bril niet weggooien! Hell no, die zamelt uw brillenboer in zijn eigen vrije tijd in. In grote containers gaan ze weer terug naar Fatima, en haar zusjes. Die kunnen die brillen goed gebruiken, want dan kunnen ze nog beter zien en meer monturen in elkaar zetten en dus meer verdienen. Het inzamelen, verschepen en herdistribueren is intussen wel een factor 10 duurder geworden. Logisch: ergens worden er natuurlijk kosten gemaakt in de keten. Kom op zeg. En dan moet je Fatima horen: dat ze geen honderd euro kan ophoesten voor een gebruikte bril. En dat er nog uitgehard oorsmeer aan de poten zit, en – je hoort dat verwende toontje – dat de bril niet op ‘de juiste sterkte’ is. En dat terwijl Fatima mag kiezen uit liefst twee modellen: de ‘Hubble-telescoop’ of een bril voor veraf kijken. Ben je duurzaam; heb je wat over voor je medemens, flikkeren ze daar alles gelijk weg! Weet je wat? Dan stoppen we ook maar met het verschepen van: zilverpapier, oude kroonkurken, bacon over de datum, gecrashte harddisks, mobieltjes zonder batterijen, Plus Supermarkt handpoppen, luchtverfrissers, zonnebrandolie en nappa creditcard-hoesjes. Dat zal ze leren. Dus.

Reuen of Teeven?

Al jaren waarschuw ik beneficiënten van de goede doelenloterijen om hun eieren niet alleen uit het mandje van Boudewijn Poelmann te halen, maar ik kan evenzogoed tegen een bos uien staan lullen. En nou is het te laat. Staatssecretaris Teeven gaat het internetgokken legaliseren en dan is de geest uit de fles, het hek van de dam en de teerling geworpen. Buitenlandse gokgiganten gaan de huidige kopers van postcodeloten botergeil opwrijven met gigaprijzen die Boudewijns imperium laten verbleken tot een armlastige dorpsbingo met de charme van een mud Franse putluchtkaas. Twintig miljoen euro belastingvrij contant voor jezelf, òf een unieke Postcodeloterij ledlamp voor het goede doel? Zoiets kun je bezwaarlijk een consumentendilemma noemen. Eerder de kroniek van een aangekondigde dood. Want binnenkort wordt er geen post meer bij u bezorgd, ook al met dank aan het internet. Daarmee verdwijnt de postcode sowieso uit ons leven, zoals eerder de ponskaart, de straatlantaarns op olie, de Fyra, de Donateursvereniging en het verstandelijke vermogen van mijn broer Lloyd. Op het Goed Geld Gala worden binnenkort geen kingsize schaamcheques meer overhandigd, maar gewoon cash. In een boterhamzakje. Of sigarendoosje. Op de achterkant waarvan tevens het uitgebreide jaarverslag van de Goede Doelenloterijen staat gekrabbeld. Door Boudewijn zelf. Dat dan weer wel. P.S.: De komende weken geniet ik weer van mijn vakantie op Viscamping Relaxi in de Belgische Ardennen. Klachten bij de hoofdredactie graag.

Hij is er weer!

Goedemorgen lieve luisteraars: het is weer tijd voor onze groene vriend, de komkommer. Welkom in het wonderlijke zomernieuws waarin de Telegraaf met afstand koning, keizer en admiraal is: gewonde dieren ('Kinderboerderij ziet toch af van caviagooien'), zielige dieren ('Blindengeleidehond met baasje al drie maanden in stilstaande Fyra'), dappere dieren ('Dolfijnen vormen cordon rond Edward Snowden'), dode dieren ('Shetlands ponypaar na zelfdoding gevonden'), wonderbaarlijke dieren ('ijsbeerbaby overleeft aanrijding met Leopard-tank tijdens Wagenings defilé'), mystieke dieren ('Maria-verschijning in Valkenburg blijkt oversekst hangbuikzwijn') en ronduit vertederende dieren ('Mottenfamilie verzwelgt Noorse truiencollectie Mart Smeets'). Toch is er een dagblad dat de Telegraaf in dit nieuwsvacuüm deze week volledig naar de kroon steekt: de Volkskrant beweert met droge ogen dat goede doelen 'niet immuun zijn voor de crisis'. Dat is zulk opzienbarend nieuws dat zelfs het ochtendjournaal er dinsdag mee opende. En alle andere media namen het daarna zonder een spier te vertrekken woordelijk over. En het is opmerkelijk nieuws, omdat de Volkskrant vorig jaar precies 180 graden diametraal het tegenovergestelde beweerde. Maar geen hond die het nog weet en geen haan die er naar kraait. Natuurlijk zijn goede doelen niet immuun voor de crisis, gekkie. Bij de Volkskrant is het of waar, of een canard. P.S.: Vanaf volgende week ben ik weer op mijn vaste viscamping Relaxi in de Belgische Ardennen.

De vlucht voorwaarts

Heeft Femke gelijk dat de hulpclubs te veel met zichzelf bezig zijn? Absoluut. Maar dat geldt ook voor Femke zelf. Laten hulpclubs sexy foto’s schieten van hun belangrijke werk voor het thuisfront? Absoluut. Maar dat geldt ook voor het ik-heb-het-er-erg-moeilijk-mee-tochtje van Femke zelf in Syrië. Lieve schat. Hoe erg is het met jezelf bezig te zijn als er kogels fluiten in plaats van vogels? Die medewerkers van hulpclubs hadden ook suppoost in het Staartklokkenmuseum kunnen worden. Of thuis blijven als EHBO'er tijdens de tweejaarlijkse braderie van Scheemda. Natuurlijk kan het allemaal veel doelmatiger, maar dat geldt ook voor de Stadsdeelraad, de speeltuinvereniging, de politie, de Belastingdienst, het kabinet, het Europese parlement, de NS en – niet te vergeten - Stichting Vluchteling zelf. Want was het niet Stichting Vluchteling die zich in 2011 opzichtig een oor had laten aannaaien door een straatwervingsbureau. Die berekende veel te hoge kosten en dat was volgens directeur Tineke Ceelen ‘niet uit te leggen aan de donateurs’. Maar wie had het contract met die types eigenlijk getekend Tineke? Graag wat doelmatiger de kleine lettertjes lezen voortaan. En bedankt nog Femke, nu werkelijk helemaal niemand meer het verschil ziet tussen noodhulp en ontwikkelingssamenwerking. Het resultaat: als nu Opoe Jansen met haar scootmobiel in de gracht flikkert, springt niemand haar nog na. Wie gaat de stomerijkosten betalen? Waarom heeft de gemeente geen hek neergezet? En: heeft die Jansen wel een reanimatieverklaring getekend? Terwijl Opoe Jansen verzuipt, wordt de gracht al gedempt. Heel doelmatig.

Krautsoorsing

Ik moet het met u even hebben over krautsoorsing. Niet te verwarren met krautsurtsjing: de zoektocht van Simon Wiesenthal naar nazigespuis. Of krautsurfing. Dat laatste doe je in de Efteling op een klamme zomerdag (‘Uw wachttijd voor de Droomvlucht vanaf hier is 17 uur’) of met de volkszanger Jan Smit (vanaf het hoofdpodium snel doorgeven boven de hoofden en dan backstage keihard in de biobak kieperen). Krautsoorsing is de veruit gemakzuchtigste en irritantste vorm van fondsenwerving. U vraagt uw gehele contactpersonenboekje in Outlook om geld te ‘investeren’ in een sympathiek project. Bij voorkeur een project ‘in de buurt’. Dit was de oogst in mijn mailbox van de afgelopen week: 1.Kinderboederij Gait wil een wipkippenparcours voor peuters van allochtonen met een motorische beperking (vanaf €10 euro een wipkip voor eigen gebruik); 2.Kunstenares en medium Jojanneke Vreugdenhil wil een purperen leeslintenmanifestatie in het plantsoen voor herintredende TBS’ers (adopteer voor €25 een handoplegging op een lichaamsdeel naar keuze); 3.Scoutinggroep A’dam Noord wil op Bevrijdingsdag een menselijke piramide van 30 meter hoog maken van uitgeprocedeerde asielzoekers (help meestapelen vanaf €10 p.p.); 4.Rotary Heemstede zoekt sponsoring voor een wereldfietsreis langs de Rivièra om straatarme en kansloze kinderen in Nepal oud-Hollandse bordspelen echt helemaal eigen te maken (‘alles welkom, vooral juten zakken’); 5. Mijn broer Lloyd wil op zijn balkon een vlindertuin tegen uitbuiting van arme koffieboeren in Guatemala of voor de nog op te richten Stichting Ereschuld Roemeense Platteland. Krautsoorsing? Ik rust mijn kaas.

Positivo’s

Voor goede doelen geldt: gelijke monniken, maar absoluut geen gelijke kappen. Het is onderzocht door Motivaction, dus dan is het waar. Sommige goede doelen worden heel erg afgerekend op transparantie, andere goede doelen worden op hun blauwe ogen geloofd door de donateurs. Hoe zit dat? Alle ‘eenvoudige’ doelen, zo legt Motivaction uit, hebben het gemakkelijk. ‘Complexe doelen’ moeten vechten. CliniClowns is een eenvoudig doel, maar Amnesty weer niet. Dus een ziek kind is ‘minder complex’ dan een dissident die zit weg te rotten in Verweggistan. Het gaat dus niet om ‘complexiteit’, maar om ‘aaibaar’. Een donateur zet z’n geld liever op een pluchen beer dan op een rol prikkeldraad. Het gaat om bee-heeld-vorming. Dus Amnesty: word aaibaar! Word ook een ‘donor darling’! Positief denken! Daar gaat het om. Dus een dissident die met de stroomstok is bewerkt? Joh, die heeft weer energie voor jaren! Z’n tanden uitgetrokken met een hete pook? Op naar een niet frauderende tandarts, want de knagertjes moesten toch al gesaneerd worden! En niks geen gemok tegen wrede dictators. Organiseer een Wiedergutmachungs-barbecue en maak er een tof YouTube-filmpje van. Of misschien ligt een barbecue dan net weer wat gevoelig, maar in elk geval iets feestelijks. De mensen willen geen ellende meer zien, want ze hebben zelf al ellende zat met die verhoogde zorgpremie en betaald parkeren bij de Makro. Er is geen sympathie met slachtoffers. Obesitas is een volksziekte, dus zo’n plofkip, die zal het er zelf wel naar gemaakt hebben. Ja toch, niet dan? Ontdek de kracht van positief denken en het koninkrijk van de charitas zal u geworden.

Doorzichtige ontrouw

Na drie jaar houdt dagblad Trouw het al voor gezien met de Top 50 van ‘beste goede doelen’. De reden: Trouw heeft ‘haar eigen doelstellingen gehaald, want er is nu volop discussie over de transparantie van goede doelen.’ Dat heet in krantentermen: liegen dat het gedrukt staat. Om te beginnen was er al járen een Babylonische spraakverwarring over transparantie en daaraan heeft de Trouw Top 50 in drie jaar tijd alleen nog maar meer verwarring toegevoegd. Met een gemengd fruit-ranglijst, waarin Spakenburgse Boys ruim eindigde boven Real Madrid. De kas van Spakenburgse Boys is namelijk veel transparanter dan die van de Madrilenen, ook al rollen die de palingvoetballers binnen een kwartier met 30-0 op. Zo kon het gebeuren dat een kleine vereniging voor hartpatiënten ruim eindigde boven de Hartstichting. Dat de laatste de samenleving honderden miljoenen bespaart aan medische kosten door preventie maakt de top vijftig geen fluit uit. En zo kwam het dat er door de Trouw Top 50 niet een zinnige discussie over transparantie losbarstte, maar geruzie over een mesjogge ranglijst. Zoals veel buitenstaanders heeft ook Trouw d’r jatte verbrand aan de moeilijkste sector van Nederland: een brugklas met egoïstische pubers die hun leraar Nederlands binnen drie jaar huilend laten afdruipen. De impact van de Trouw Top 50 op de transparantiediscussie? Een natte wind in een volle lift. Zelden was ontrouw zo goed te ruiken.

Het-Nu-Is-Het-Welletjes-Register

Nu door het Bel-Me-Niet-Register net een zuiverende zondagsrust in de huiskamers is nedergedaald, is er sinds deze week opeens een Bel-Me-Wél-Register. Met behoud van de bescherming van het Bel-Me-Niet-Register kan de consument zelf bepalen waarvoor hij/zij een aanbieding wenst te ontvangen van een bedrijf of goed doel. Mooi stuntje van een paar retehandige zakenjongens. De kerkelijke organisatie ‘Operatie Mobilisatie’, is het eerste goede doel door wie je wel-gebeld kunt worden voor ‘een gesprek over een donatie’... ‘Operatie Mobilisatie’ onderscheidt zich door twee zaken: het oorverdovende gebed en de zending van zeecontainers nokvol met bijbels naar landen waar de mensen vooral behoefte hebben aan een kom rijst. Geheel vrijwillig door deze organisatie gebeld te willen worden ‘voor een gesprek over een donatie’? Ik geloof dat ik nog eerder mijn klok en hamerspel zou toevertrouwen aan een op hol geslagen hakselmachine dan aan ‘Operatie Mobilisatie’. Er is natuurlijk altijd een kaarsenbrandersmarkt voor zelfkastijders en religieuze daklozen, maar het zou meer van naastenliefde hebben getuigd als ‘Operatie Mobilisatie’ het Bel-Me-Wel-Register had ingesteld om eenzame ouderen weer met de samenleving in verbinding te stellen. Is altijd beter dan zalvende kreupelpraat als ‘een goed gesprek over een donatie’. Het laatste, inhoudelijke en echt goede gesprek dat ik had met een fondsenwerver duurde precies 5 seconden. Dat was net nadat ik een aardappel met jus uit mijn mond had gehaald en nog vóór het Bel-Me-Niet-Register, inderdaad.

Koppensnellen

Uit het tweejaarlijkse onderzoek ‘Geven In Nederland’ blijkt dat huishoudens in 2011 maar liefst 10 procent minder hebben gegeven aan goede doelen in vergelijking met voorgaande jaren. Dat nieuws werd als volgt geduid: Volkskrant: ‘Tien procent minder aan strijkstok goede doelen!’ Telegraaf: ‘PvdA laat goede doelen opnieuw in de kou staan’ NRC Handelsblad: ‘Onze analyse krijgt u morgen door hoofdredacteur Peter Vandermeersch in De Wereld Draait Door’ Urker Huisbode: ‘Witwassen door giften steeds moeilijker’ Het Nederlands Dagblad: ‘Nieuwe paus oorzaak geefcrisis’ KRO Mikrogids: ‘Protestanten geven stiekem minder’ Instituut Fondsenwerving: ‘Het is de schuld van Adri Kemps’ CBF: ‘Hanneke Lenkens is een sekreet’ Spits: ‘Iets is 10 procent minder’ Mark Rutte: ’90 procent? Geweldig! Fan-tas-tisch. Niks crisis!’ Schuringa: ‘Theo Schuyt is een pathologische aandachtstrekker’

CBF’s Koningslied

Ik heb ‘m op aanraden van diverse mensen zelf even bekeken. Het filmpje dat het CBF maakte om de mensen in het land goed bang te maken voor goede doelen. En ik snap de ophef niet. Je ziet onmiddellijk welke van de twee fondsenwervers niet te vertrouwen is. Die tweede in dat blauwe jasje is een vals secreet. Let even goed op dat gemene lachje, maar vooral op de manier waarop ze haar handen quasi-devoot gevouwen heeft. Maar los daarvan: wat gemakkelijk om nu het CBF te bashen via de sociale media. OK, misschien is de inhoud, de tekst, de tone of voice, de pay off, het script en de uitvoering van het filmpje niet helemaal voor de fijnproevers, maar het is een filmpje voor het hele volk. De man in de straat moet het kunnen snappen. Aan dat filmpje hebben ook heel veel mensen belangeloos meegewerkt. De tekst is geschreven door CBF-voorzitter mr. De Wijkerslooth-De Weerdesteijn en zijn gezin in de vrije weekenden. Moet je die dan op elk woord afrekenen? Jonge, jonge, wat gemakkelijk zeg. En dan hopen dat het CBF dat filmpje terugtrekt? Brand niet af, maar zing mee: En kijk om je heen Het CBF loopt met je mee Door de regen en de wind Zal mr. De Wijkerslooth-De Weerdesteijn naast je blijven staan Je beschermen tegen elke collectant Hij zal waken als jij snurkt Hij behoedt je voor de storm Houdt je veilig zo lang als je geeft Eén strijd, twee levens We staan voor elkaar, niet te breken Eén collectebus, twee leeuwen Met elkaar in de zon en de regen Zij aan zij, portemonnee vooruit Trots als een pauw, dit is ons geluid En hoe bot we ook zijn Onze daden zijn groot Gaan niet onderuit

P.S.: Ik ben vanmiddag op de 'Dag van de filantropie' om mijn standpunt luidkeels kenbaar te maken. U herkent mij aan de papieren zak over mijn hoofd.

De ambassadeur is dood

Het is nu wetenschappelijk aangetoond. De goede doelen-ambassadeur is volstrekt overbodig. Net zoals Hero Brinkman, de Fyra, het CBF en Dick Advocaat. Het Nationaal Donateurs Panel laat namelijk weten dat van alle ondervraagden er niemand was die ook maar enige betekenis toekende aan dit ambt. Zero. Nada. Zelfs de 101-jarige mevrouw Lenie Otterspeer-De Berenbrouck uit Rusthuis Sunset Glory – het oudste nog levende lid van de Marco Borsato-fanclub - was onder bedreiging van een doorgeladen jachtgeweer niet tot andere gedachten te brengen: de ambassadeur in Goede Doelenland dient geen enkel nut. Even mijn top 5 (goede doelen zijn niet verzonnen): Herman den Blijker (Orange Babies): obese, kinderhatende tv-kok met een ernstig spraakgebrek; Hans Kazan (Kind en Brandwond): uitgesmeulde goochelaar, die kinderen op het toneel met brandende fakkels laat jongleren; Jannes (Fonds Sport Gehandicapten): volkszanger met verschillende ernstige handicaps (zie o.a. Herman den Blijker), echter geen ten gevolge van sport of enige lichamelijke inspanning; Anky van Grunsven (Hulp aan Buitenlandse Honden): kan gezien Bonfire beter ruilen met Hans Kazan (zie Kind en Brandwond) of overstappen naar Hulp aan Jannes (zie 3); Piet Paulusma (Stichting Buurtlink): onecht kind van Den Blijker (1) en Jannes (3) en gezien uitdrukkingsvaardigheden waarschijnlijk de missing link in de evolutietheorie.

Niks is liefde

Koepel VFI liet haar directeuren in Den Haag praten over ‘de toekomst van het goede doel’. Mooi initiatief, maar wel een beetje laat, aangezien de toekomst van goede doelen al een tijdje aan de gang is. Maar goed: beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Het liep echter allemaal anders! Na afloop van het directeurenforum was echt iedereen de weg kwijt. Sommige directeuren konden zelfs de uitgang van Sociëteit de Vereeniging niet meer vinden, terwijl VFI-directeur Gosse Bosma in flowerpower-overhemd, relaxed blowend, zijn leden opriep “meer over de liefde te praten”. Goede doelen en liefde? Dat is een vanouds erg ongemakkelijk duo. Ik denk dat paring met een Friki-diepvrieskip meer hartstocht opwekt bij de donateur dan de gedachte aan een goed doel. De aanblik van een collectebus is het beste voorbehoedsmiddel sinds de uitvinding van de dunschiller. Ik zeg: prima! Dan is het maar duidelijk! Alles beter dan dat kruiperige de-donateur-naar-de-mond-praten. Of dat vreselijk, zelfgebreide de-donateur-erbij-betrekken-gedoe. Dat zal lekker worden, dat we de donateurs overal bij gaan betrekken! Goede doelen hebben het al druk genoeg. En dat loopt uit op hetzelfde fiasco als de kiezers overal bij te betrekken. Je krijgt een overdosis pseudo-inspraak en vervolgens mag je gewoon in een stemhokje precies die regering kiezen die je helemaal niet wil. Nee, het ‘goede doel van de toekomst’ kan beter een voorbeeld nemen aan de Belastingdienst. Niemand houdt van ze, maar efficiënt collecteren, dat kunnen die jongens wel.

Inpakken die impact

Vorige week confereerden collega’s in Rotterdam over ‘de toekomst van filantropie’. Daar werd een nieuwe poging gedaan om het thema ‘impact’ te laten stijgen op de belangstellingsladder van de bestuurders in de sector. Een krankjorum idee, in de categorie ‘De toekomst van Anders Breivik als ambassadeur van WarChild’. Waarom? Omdat ‘impact’ een 101% kansloos dossier is. Een soort Cyprus van de filantropie, maar dan echt bankroet. Het kadaver van een Gronings molenpaard waaraan allang niet meer gesleurd wordt en een bevroren academische keutel waar je rustig je schoen op kunt zetten. De reden is simpel. Impact meten is een kansspel. Het is een illusiemachine bedacht door academici om zichzelf aan en u van uw werk te houden. Het is de rivier van gemiddeld 1 meter diep waarin je hartstikke verzuipt. Impact meten lukt de banken al niet, laat staan vrijwilligersorganisaties die twee keer per jaar vergaderen in een restaurant met Perzische tafelkleedjes, een agenda met alleen een rondvraag en een portie bitterballen na. Impact meten leidt tot existentiële vragen die niemand kan beantwoorden. Het is de paus die in de Sixtijnse kapel roept om een teken van Hem en alleen zijn echo hoort. Impact heeft alles met gelukshormonen en niets met euro’s te maken. De impact van filantropie is geen variabele, maar een eeuwige constante: een onontkoombaar goed gevoel bij de ontvangers en de gevers. Amen.

Hypocrisis

Hypocrisie komt in vele gedaanten. Een voorbeeld. U geeft aan de overheid geld om er goede dingen mee te doen. Die overheid koopt met uw geld vervolgens hele slechte treinen van onbetrouwbare knoflooktypes. Of boort met uw geld gaten in de grond voor die slechte treinen. Of om aardgas te winnen waardoor uw woonhuis niet meer waterpas staat of erger. Een ander voorbeeld. U geeft geld aan bedrijven om er goede dingen mee te doen. Die bedrijven kopen er vervolgens alleen opgespoten zand van voor de kust van Dubai in de vorm van een palmboom. Of zoeken naar gas met doorgeroeste boorplatforms precies op de plek waar drachtige dolfijnen en ijsbeerbaby’s hun baantjes trekken. Vraagt u dan van tevoren dat de overheid en die bedrijven moeten bewijzen dat uw giften goed worden besteed? Nee, dat doet bijna niemand. Wat eist u als u 5 lullige euro’s schenkt aan een goed doel? Nou, wat eist u dan? Nou? Geen idee? Dan zeg ik het: dan eist 90% van u op hoge poten dat charitatieve organisaties moeten bewijzen dat de giften goed worden besteed. Dat blijkt uit onderzoek van CendrisMonitor onder 7.300 respondenten. Of beter onder ruim zeven mille Farizeërs, dubbele moraalridders en kromdenkers. Terwijl u zonder protest van links een oor krijgt aangenaaid door een politicus, en gebukt van achteren gebruuskeerd wordt door een bankdirecteur of projectontwikkelaar, gaat u uitgebreid verhaal halen bij die kleine collectant. Die schooljongen met zijn beugel en ziekenfondsbril, die u trouwhartig de collectebus toesteekt en hoopt – nee smacht – dat u er zonder dralen gewoon een flap in propt. Nee, die duwt u dan ruggelings de trap af, terwijl u schreeuwt om bewijzen, zoals vuistdikke jaarverslagen, accountantsrapporten, due diligence-teams, notarieel gestempelde wilsverklaringen en door Peter R. De Vries heimelijk gefilmde kascontroles. Zo, zogenaamd onschuldig jongetje met je kapotte brilletje en je losse beugel. Nou is het janken geblazen zeker? Dat zal potverdomme mooi worden zeg. Kom eerst maar eens met bewijzen. En nou opgerot met je kinderpostzegels.

Afhaalfilantropie

Even twee voetnoten bij nieuws uit het Land van Goed Doen. Vorige week: ‘Chinese filantropie nog verre van transparant’. Ai, ai, ai, stop de persen. Nog geen kwart van de Chinese fondsen heeft een jaarverslag. En dat is zeer tegen de zin van de Chinese overheid. Die – ja, nu komt het - eist van de fondsen meer ‘openheid’ op straffe van een boete van 30.000 yen. Dat is 3.600 euro. De Chinese overheid die meer openheid eist... Dat is zeg maar Guus Meeuwis die vindt dat Mozart meer had moeten oefenen. Dat is Albert Heijn die zijn kippen verwijt dat ze niet meer bewegen. Of Dutroux die vindt dat Het Hofnarretje te grote risico’s heeft genomen. En dan deze. Na een grootscheepse enquête onder fondsenwervers uit 17 landen is een top 10 van de populairste goede doelen in Europa samengesteld. Niemand heeft het gezien, maar wat staat er op tien? Het leger! Nee, het is geen geintje. Echt waar: het leger staat als charitatief doel fier op de tiende positie. Hoe kan dat? Dat raadsel is snel opgelost als u weet dat ook de schattige republiek Oekraïne aan het EFC-onderzoek heeft meegedaan. Het leger in deze voorbeeldige democratie met algemeen stemrecht sinds 1919 staat bekend als het liefdadigste ter wereld. De soldaten roepen alleen hard “pang” omdat er geen geld is voor kogels. De tanks zijn van groen geverfd triplex en worden geduwd door vrijwilligers. Hoewel het duidelijk is dat Oekraïne eigenlijk helemaal geen leger nodig heeft omdat niemand geïnteresseerd is in de inname van een land dat nog 24.000 jaar hyperradioactief oplicht in het Melkwegstelsel (iets met een bedrijfsongevalletje in Tsjernobyl), wil de overheid toch graag het schenken aan het leger stimuleren. Donaties aan de strijdkrachten (“Maak ons leger voller”) zijn vrijgesteld van schenkingsbelasting. Wel is alvast het donatiebedrag voor elke burger op het IB-formuliertje voorbedrukt. Net als bij de Hartstichting. Handig toch?

P.S.: Mijn slagzin voor het Productschap Vlees heeft het niet gehaald: “Je blijkt een rund als je met paardenvlees stunt” kwam zonder commentaar terug

Mars is nuts

Trivialiteiten opschalen tot hysterische catastrofes: we beginnen er steeds beter in te worden. Overal lijken paarden in te zitten: auto’s, de gehaktballetjes van Ikea, Troje. Het wachten is op de eerste visboer die opbiecht dat hij Anky’s Bonfire verkoopt als Hollandse Nieuwe. Niets is meer wat het lijkt in deze wereld. Vlees komt te paard en gaat te voet verder als varken of rund. Sleuren aan een dood paard blijkt verrassend lucratief. Briljante timing dus van Oxfam Novib, dat midden in de sleepvlees-hype de voedselmultinationals tegen het duurzame licht hield. De uitkomst laat zich raden: allemaal gezakt als een baksteen. En een voorlichtingsmevrouw van Mars mocht op de radio uitleggen waarom het met de duurzaamheid in de cacao nog niet wil vlotten. “Die cacaoboeren wonen geïsoleerd en zijn moeilijk te bereiken”, probeerde het Marsvrouwtje. ‘Geïsoleerd?’ Toch niet zó geïsoleerd dat Mars die keuterboertjes aardig weet te traceren op de Andeshellingen om ze vervolgens voor een schijtprijs hun cacaobonen af te troggelen. “Wij willen zelf ook graag duurzaam worden, anders bestaan we over tien jaar niet meer”, kwetterde ons marsreepje nog quasi-zorgelijk met zo’n zelfgebreid MVO-stemmetje. Ach, schei toch uit en hou toch op. Zoiets gelooft toch niemand meer! Als de laatste cacaoboon wordt geplukt is er vast wel een ander bruin goedje dat voor chocola gesleten kan worden. Neutronenkorrels bijvoorbeeld, die de heren Jacobse en Van Es van de Tegenpartij, ooit gloedvol aanprezen om de tuin van mevrouw ‘winteklah’ te maken.

I did not have sex with Bill Clinton

Vorige week was het Goed Geld Gala van de Postcode Loterij in het Concertgebouw. Via de webcam keek ik gefascineerd mee naar een soort supersinterklaas in wie ik onmiddellijk Boudewijn Poelmann herkende. Die deelde achteloos 291 miljoen euro uit. Hoeveel? 291 miljoen euro. Ben je doof? Dat is het Bruto Binnenlands Product van Mali. Of de dagomzet van naar rundvlees omgekat paardenvlees in Nederland. Of in elk geval meer dan een half miljard euro aan verkochte postcodeloten. Anyway: Bill Clinton was er ook en dat leidde al vroeg op de donderdagavond tot een twitterdiarree van zwijmelende galagasten die allemaal even dezelfde lucht mochten inademen als Magic Bill. Clinton werd geïnterviewd door… Femke Halsema. Een vondst! Een betoverend duo, begiftigd met de gave des woords! En een chemie tussen die twee! Als een schuchtere stagiaire zette Femke charmant, kwetsbaar kirrend en authentiek ferm voor en Bill mocht zijn fameuze oneliners er pardoes inkoppen. Het ging erin als gods woord in een ouderling. Bill, met droge ogen: “Elke Nederlander die meespeelt met de Postcode Loterij is daardoor eigenlijk zelf een goede doelenorganisatie, omdat je bijdraagt aan het verbeteren van het leven van anderen.” Elke Nederlander een goede doelenorganisatie... Er moest onder de stoelen gemopt en gedweild worden in het Concertgebouw. Niemand hield het droog. Dus Schuringa, moet je dan, broodjenuchter vanachter je webcam, zo’n magic moment kapotmaken? Kun je dan niet even mee op de golven van bewondering voor een echte wereldleider? Voor een man met meer charisma in zijn linkerpink, dan jij in je hele woonkamer in Amsterdam-Noord? Euh, nee. Dus. Als elke Nederlander die een lot koopt bij de Postcode Loterij al een goede doelenorganisatie is. Wat is mijn Iraakse buurvrouw dan, die mij vorige week, toen ik met griep op bed lag, spontaan kippensoep bracht? Die heeft niet eens een postcode.

Warm en koud Buffet

Maandagavond naar VPRO’s ‘Tegenlicht’ gekeken? Ging over venture philanthropy: hoe de superrijken een deel van hun vermogen weer terugpompen in de samenleving met de hoop op maatschappelijk rendement. Alleen Warren Buffet schonk vorig jaar al 3,1 miljard dollar aan goede doelen. Is dat veel? Voor Warren niet – die 3,1 miljard hoestte hij per ongeluk uit zijn vestzakje bij het voorover bukken – maar voor die goede doelen tikt het, zeg maar, lekker aan. Iedereen blij? Nee natuurlijk. In de intellectuele arbeiderskerk is elk kapitaal verdacht. En daar hebben ze in dit specifieke geval nu eens volkomen gelijk in. ‘Venture philanthropy’ is immers een contradictio in terminis van de orde ‘kapitalistisch-marxisme’ of ‘rijdende Fyra’. Voor de rest blijft ‘Tegenlicht’ het bekende konijn dat gebiologeerd in de eigen lichtbak loert. Iedereen wil zo graag dat filantropie ‘democratisch’ is. Maar dat is zij niet. Nooit geweest ook. De overheid moet het belastinggeld van de mensen eerlijk verdelen, maar privé mag Warren rustig het bruto binnenlands product van de Benelux spenderen aan wat hem tijdens het poepen maar te binnen schiet: Macramécursussen voor iedereen in Patagonië? Doen. Verplicht linksdraaiende yoghurt op alle basisscholen van India? Al gebeurd. Eén groot muskietennet boven Afrika spannen? De eerste palen bij Kaapstad en Caïro gaan al de grond in. In filantropie gaan passie, verbeeldingskracht, onverlicht despotisme en onverwerkte jeugdtrauma’s broederlijk samen. Als je, zoals de VPRO, zo tegen het licht in probeert te kijken, zie je dat waarschijnlijk nooit.

Direct demagogue

Straatberoving blijft de beste wervingsmethode. Die conclusie trekken wij na lezing van het gesprekje met Streetwise-directeur Kees Jan Heijdra in dit Journaal. Die gaat pal voor zijn straatwervers staan en verdedigt ‘direct dialogue’ als een profijtelijke en eerzame vorm van fondsenwerving. Dapper, begrijpelijk, maar net zo kansloos als de persvoorlichter van de Fyra. Die in Italië tussen twee lunchpauzes aan elkaar gelaste Fiat Panda’s zijn ons feestelijk aangesmeerd als hogesnelheidstrein, maar dat is niet langer vol te houden als slechts enkele onderdelen op de eindbestemming aankomen. Zo ook de ‘direct dialogue’. Direct? Zekers! Dialoog? Dacchut nie. Het gaat hier om eenrichtingsverkeer vertrokken vanaf Station Schuldbesef met eindbestemming Station Maandelijkse Afschrijving. Welk antwoord is er immers mogelijk op een in de publieke ruimte luidkeels gestelde vraag als: “En u laat dus toe dat deze blinde circusberen dagelijks worden gefolterd met hete ijzeren stangen?” Als het plaatje van de toegetakelde circusbeer aan uw dochtertje van tien wordt getoond door de dienstdoende werkstudent, klapt de val hoorbaar dicht. Bedenktijd is er niet, want “hoe langer u nu wacht, hoe meer slurfjes van jonge olifantjes worden afgesneden door misbruikte kindsoldaten in het laatste stukje Afrika dat Marco Borsato nog niet heeft kunnen bezoeken wegens zijn drukke tourschema.” En daar sta je dan met je volle boodschappentas en een intussen hysterisch krijsend kind. Dan teken je bij het kruisje. De echte dialoog volgt. Als je thuis bent en aan je vrouw vertelt wat er gebeurd is.

Wetenschappelijke ballen

In een koffiekopje van gemiddeld 1 cliché diep kun je gemakkelijker verzuipen dan in een gierput met 100 hectoliter boerenverstand. Daar gaan we dan. “Vrouwen zijn empathischer dan mannen en vinden zorgen voor anderen belangrijker. Dit verklaart waarom vrouwen vaker geven aan goede doelenorganisaties. Mannen geven weer hogere bedragen, maar dat kunnen ze ook makkelijker doen, omdat ze meer verdienen dan vrouwen.” Met droge ogen zeggen dat Arjen de Wit en René Bekkers: twee wetenschappelijke watjes die wat mij betreft met kop en kont uit het mannencafé worden gekieperd en een jurkje mogen aantrekken. Bij die twee empathische knikknietjes kun je als man nooit winnen. Wat wil je nou? Dat we de fondsenwervingscursus gaan aanpassen? Ok. Les 1: Vergeet mannen. Richt je op vrouwen! Die zijn zo empathisch. Die vinden ‘zorgen’ zo fijn. Mannen niet. Die zijn niet empatisch. Dat zijn zakkrabbende autisten die het een rotzorg zal zijn, ook al verdienen ze meer dan vrouwen. Les 2: Vraag liever 100x aan een vrouw 1 euro, dan 1x aan een man om 1.000 euro. Want liever minder geld krijgen voor heel veel moeite en kosten van iemand die empathisch is, dan gemakkelijker en meer geld krijgen van egoïstische zorgmijders. Voor de ex-heren De Wit en Bekkers voeg ik daar graag Les 3 aan toe: hoe hoger je op je tenen gaat staan voor de feministische meetlat, hoe duidelijker je academische mannelijkheid in het vizier komt.